جــانـــا بـه حــــاجــتـی کـه تـو را هـسـت بـا خـــدا

کآخر دمی بپرس که ما را چه حاجت است!

حافظ (علیه الرحمه)

   نمی دونم تفسیر دقیق این شعر حافظ چیه! ولی من میخوام از مصرع چهارم این غزل یه تعبیر دیگه ای داشته باشم. درست یا غلطش قضاوتش با شما.

***

   امام حسن مجتبی علیه السلام حلمشون خیلی زیاد بوده. مشت نمونه ی خرواره؛ به عنوان مثال: در زمان حیات ایشون و بعد از شهادت پدر بزرگوارشون معاویه دستور میده که بر سر منابر سب امیرالمؤمنین بایستی حتما انجام بشه و اون حضرت رو نفرین کنند!
   امام حسن علیه السلام هم این حرف ها رو می شنیدند و دندان به جگر مبارکشون میگرفتند و هیچ نمی گفتند. ولی در یک جا نمیدونم خاطب دیگه چه ناسزایی به زبون آورد که حضرت از کوره به در میره و بلند میشه که خاطب رو.... آره! یه حالی بهش بده! شخصی از اصحاب معاویه در مسجد نشسته بود. (گویا عمروعاص بود که به حیله و نیرنگ هم بسیار معروف است.) تا با این صحنه مواجه میشه فورا بلند میشه و میگه: "یا حسن! سوالی دارم از شما!" ظاهرا میدونسته اگر دست امام به خطیب برسه، کلکش کندست.
   آقا می ایستند! کظم غیض می کنند! بر میگردن و میگن: "سوالت چیه!؟" کرم رو ببین تا کجاست! بی خود نیست که به ایشون میگن کریم اهل بیت. هیچ وقت سوال کننده ای رو از خودشون رد نمی کردند.
   خلاصه... سوال میکنه: "یا حسن! کرم چیست و کریم چه کسی است؟"
   امام می فرمایند: "کریم کسی است که قبل از آنیکه سائل از او درخواست کند به او ببخشد بیشتر از آنکه نیاز او باشد!"

***
جانا به حاجتی که تو را هست با خدا
کآخر دمی بپرس که ما را چه حاجت است!

یاکریم، نوکریم!

***

پی نوشت:
یه سری توضیحات هست در مورد هک شدن وبلاگ که بایستی خدمتتون عرض کنم. خیلی هم مهم نیست؛ اما مجبورم که بگم. اون دسته از رفقایی که دوست دارن بدونن، واسه اونا میگم؛

شب 21 ام از ماه مهر، سنه ی 1383 شمسی. متوجه گشتیم که وبلاگ خوشگلمان حذف شده! ندانم آخر مگر ما چه مکتوب می نمودیم یا چه میکردیم که هکر محترم کارد را فرو نمود در شاهرگ ارمیا و او را خانه خراب نمود! نخست باورمان نمی شد. مضطر گشته بودیم. نمی دانستیم چه باید بکنیم. اما وقتی باورمان شد که دیگر وبلاگی نیست و این واقعیت را پذیرا گشتیم، اولین دستوری که صادر نمودیم این بود که خانه ی ارمیا با همین نام و عنوان بار دیگر ساخته شود، به امید آن که دوباره شروع کنیم. در همین پارسی بلاگ عزیز! حسابی ما فی الضمه بودیم! چون این اتفاق خیلی خسته مان کرده و حس و حال نوشتن را از ما بگرفته بود. به  قول یکی از رفقا دقیقا داشتیم خواسته ی هکر محترم را انجام می دادیم. یعنی ننوشتن!
خلاصه... ما هم که پارتیمان کلفت بود! از مدیر پارسی بلاگ (آقا سید عزیز!!) خواستیم که کاری کند! با زحمات فراوان ایشان و یحتمل کادر فنی پارسی بلاگ، موفق شدند مطالب وبلاگ را برگردانند. اما فقط مکتوباتی را که تا مورخ 15 فروردین 83 نوشته بودیم، ریکاوری شدند. (16 بهمن 83 الی 15 فروردین 84) یعنی 16 تا از (فکر میکنم) 48 یا 49 تا پست! خب نباید ناشکری کرد. به قول ابوی گرام: "خدایا هر چه می دهی شکرت، هرچه هم می گیری شکرت!"!
از همین تریبون با صدایی رسا از مدیریت محترم و دلسوز پارسی بلاگ و همکارانشان صمیمانه تشکر می نماییم.
اما تصمیم گرفتیم جز اولین پستمان که بهترینشان هم میباشد، باقی مکتوبات را حذف نماییم. چرااااااا!؟ سیت وگوییم...!

بنا داریم از هفته ی آینده نه، از هفته ی بعد منتخب مکتوبات سابقمان را (که در آرشیومان موجود می باشد) هر هفته یک کدامشان را برایتان انتخاب کنیم و بزاریم اینجا. تا هم خودمان یک پوست اندازی حسابی بکنیم و هم در این مدت نه چندان کوتاه، خوووب بیاندیشیم در احوالات خود و خانه مان، تا بعدها بهتر در خدمت امت حزب الله و خلق الله باشیم. منتخب نظرات شما را هم (که قبلا مرقوم نمودید) در صورت وجود پایین هر نوشته مینویسیم. تا ببینیم خدا چه می خواهد که ان الله بصیر بالعباد.

اما یک موضوع ما را آزار میدهد. و آن هم مشترکان ارمیاست. آخر با حذف وبلاگ دوستانی که قبلا مشترک ارمیا بودند، دیگر از به روز شدن خانه ی ما مطلع نخواهند شد.
اما بهتر که می اندیشیم، میبینیم بدک هم نشده. چرا که الان مشخص می شود چه کسانی واقعا یار ما هستند. هرکسی از ظن خود شد یار من!

حیدر مدد